Гимн Люксембурга 1859 Мишель Ленц Наша Родина

­Там, где покос средь тучных нив,
Где Мозель наш течёт,
Струёй утёс позолотив,
Где винный ток блеснёт –
Там я, в краю, где дан обет
С тобой быть всей душой,
Ты – мой очаг, мой солнца свет,
Любимый край родной!

Народ наш предан всей душой
Родной земле своей. 
Коль мы семьёй живём одной –
То дышится вольней.
Здесь  общий труд, спокойный труд
Царит в земле моей.
Пусть нет больших просторов тут, 
Нам мир того милей!

Отчизна малая моя,
О, как прекрасна ты!
Ещё косятся на тебя
Захватчиков ряды;
У нас свобода бьётся в грудь –
Насилие и гнёт
Не сгубят наш свободный труд,
Любовь нас всех спасёт!

К Тебе, что денно и сквозь ночь
Народов сонм ведёт,
Наш глас: от Люксембурга прочь
Отринь несущих гнёт!
Твою поддержку получив,
Как верные сыны,
Жить будем, светоч сохранив
Любимой ввек страны!

Перевод - 2003

Оригинал на летцимбергском языке:  Ons Hémécht 

(1)
Wou d’Uelzécht durech d’Wisen zéit,
Duurch d’Fielsen d’Sauer brécht,
Wou d’Rief laanscht d’Musel dofteg bléit,
Den Himmel Wäin ons mécht:
Dat as onst Land, fir dat mer géif
Heinidden alles won,
Ons Hemechtsland dat mir so déif
An onsen Hierzer dron.
Ons Hemechtsland dat mir so déif
An onsen Hierzer dron.

(2)
An sengem donkle Bëscherkranz,
Vum Fridde stëll bewaacht,
Sou ouni Pronk an deire Glanz
Gemittlech léif et laacht;
Säi Vollek frou sech soë kann,
An ′t si keng eidel Dreem:
Wéi wunnt et sech sou heemlech dran,
Wéi as ′t sou gutt doheem!

(3)
Gesank, Gesank vu Bierg an Dall
Der Äärd, déi äis gedron;
D’Léift huet en treie Widderhall
A jidder Broscht gedon;
Fir, d’Hemecht ass keng Weis ze schéin;
All Wuert, dat vun er klénkt,
Gräift äis an d′ Séil wéi Himmelstéin
An d’A wéi Feier blénkt

(4)
O Du do uewen, deem séng Hand
Duurch d’Welt d’Natioune leet,
Behitt du d’Lëtzebuerger Land
Vum frieme Joch a Leed;
Du hues ons all als Kanner schon
De fräie Geescht jo ginn,
Looss viru blénken d’Fräiheetssonn,
Déi mir so laang gesinn!
Looss viru blénken d’Fräiheetssonn,
Déi mir so laang gesinn!

Официальная версия на французском языке

Перевод Жан-Клода Мюлле

(1)
Où l’Alzette arrose champs et prés
La Sûre baigne les rochers;
Où la Moselle, riante et belle
Nous fait cadeau du vin
C’est notre pays pour lequel
Nous risquons tout sur terre;
Notr’chère et adorable patrie
Dont notr′âme est remplie.
Notr’chère et adorable patrie
Dont notr′âme est remplie.

(2)
Dans sa couronne bois sombre
toujours gardée par la paix,
Donc, sans faste et la splendeur cher,
Confortable à l’amour en riant.
Son peuple puisse dire est heureux
Et il n’ya pas de rêves vides:
Comment est agréable mais voici la vie,
dans quelle mesure est-il de la maison.
Comment est agréable mais voici la vie,
dans quelle mesure est-il de la maison.

(3)
Chant, chant, de la montagne et la vallée
La terre, qui nous portait,
Les "amoureux a un écho fidèle
effectué dans chaque sein.
Pour le pays quelque façon que ce soit trop beau
Chaque mot qui sonne hors de lui,
Prendre l′âme comme Himmelstön
Et nos yeux brillants comme le feu.
Prendre l′âme comme Himmelstön
Et nos yeux brillants comme le feu.

(4)
Ô Toi aux cieux qui nuit et jour
Diriges les nations du monde;
Écarte du pays de Luxembourg
L’oppression étrangère
Enfants nous avons reçu de Toi
L’esprit de la liberté;
Permets au soleil de liberté
De luire à tout jamais.
Permets au soleil de liberté
De luire à tout jamais.

Официальная версия на немецком языке

Перевод Йозефа Гробена

(1)
Wo die Alzette durch die Wiesen zieht,
Durch die Felsen die Sauer bricht,
Die Rebe längs der Mosel blüht,
Der Himmel Wein verspricht:
Dort ist das Land, für dessen Ehr
Kein Opfer uns zu schwer,
Die Heimat, die als teures Gut
In unseren Herzen ruht.
Die Heimat, die als teures Gut
In unseren Herzen ruht.

(2)
In seinem dunklen Wälderkranz,
vom Frieden still bewacht,
So ohne Prunk und teuren Glanz,
Gemütlich lieb es lacht.
Sein Volk sich glücklich sagen kann,
Und es sind keine leeren Träume:
Wie heimelig sich’s doch hier wohnt,
wie gut ist’s doch daheim.

(3)
Gesang, Gesang, von Berg und Tal
Die Erd’, die uns getragen,
Die Lieb’ hat einen treuen Widerhall
In jeder Brust getan.
Für die Heimat ist keine Weise zu schön,
Jedes Wort, das aus ihr klingt,
Ergreift die Seel’ wie Himmelstön’
Und unser Auge wie Feuer blinkt.

(4)
O Du dort droben, dessen Hand
Den Völkern gibt Geleit,
Behüt das Luxemburger Land
Vor fremdem Joch, vor Leid!
Als Kind empfingen wir von Dir
Den freiheitlichen Sinn,
Die Freiheitssonne, unsre Zier,
Lass leuchten fernerhin!
Die Freiheitssonne, unsre Zier,
Lass leuchten fernerhin!

В качестве государственного гимна используются только первая и четвёртая строфы.